Fielga Trujdza(3) cz. 2

Słoneczka moja kochane.

Mało poprawiałam, głównie ulepszałam. Mam nadzieję, że i tutaj reakcje Rowllens będą do przyjęcia, nie zmienię waszego zdania o niej, czy Thomasie. Osobiście, pisząc to, zakręciła mi się łezka w oku. Ach, początki tej znajomości... a dodatkowo, będąc autorką, znam jej rozwój już do końca końca. ((;

Dawno nie było imiennych dedykacji. I chyba i tym razem ich nie będzie, bo to ostatni rozdział przed przerwą na testy Piperka. Przesyłam buziaki Wam Wszystkim. Kocham Was, dajecie mi/nam motywację i dzięki temu moja pasja sprawia mi jeszcze więcej przyjemności. 

Wasza Ann

VICTORIA III

- Zatrzymaj samochód.

- Rowllens, daj spokój. Już zaraz dojeżdżamy- odrzekł Thomas wywracając oczami i ruchem głowy poprawiając sobie widoczność, bo czarne włosy opadały mu miejscami na czoło, tworząc coś w rodzaju grzywki, ale takiej o wiele za długiej.- Zostało nam… jakieś trzy godzinki.

Spodziewałam się takiej reakcji, więc przybrawszy obojętny wyraz twarzy spojrzałam znudzona w szybę przed sobą. Jednocześnie chwyciłam za hamulec ręczny i pociągnęłam go w górę. Zachowałam kamienną twarz, zadarłam dumnie głowę do góry i zacisnęłam usta, niewzruszona na to, że coś w aucie szczęknęło i możliwe, że zepsuło, kiedy pojazd z chorobliwym zgrzytnięciem zaczął zwalniać. Poważnie- w tamtej chwili jedynie myślałam, jak bardzo potrafię być zdesperowana oraz, że normalnie byłoby mi szkoda rozwalać drogiego samochodu. Teraz? Teraz miałam ochotę śmiać się, że go niszczę, a potem drzeć się i uciekać.

Cholera, co emocje robią z ludzkim umysłem.

Thomas od razu zahamował z wyrazem lekkiego zdumienia na twarzy. Nie spodziewał się takiego ruchu z mojej strony. I dobrze, tak miał zrobić. Teraz ja tylko wysiądę, on sobie odjedzie i już go więcej nie zobaczę…!

- Kobieto, to nie mój samochód!- zawołał patrząc na mnie jak na wariatkę. 

- Pewnie prawo jazy, które tu leży, też nie jest twoje, co?!- zawołałam sztucznie poruszona, naciskając klamkę, żeby wysiąść.

Był szybszy- zablokował drzwi. Uniosłam głowę w jego stronę i posłałam mu miażdżące spojrzenie. Cóż, może byłoby takie, gdyby mi nie odpowiedział przesłodzonym uśmiechem, którym mnie już któryś raz wnerwiał! 

- Nie mam, ale to nie jest konieczne- odrzekł dumny i zadowolony z siebie.

Przez ułamek sekundy zaczęłam się zastanawiać ile on może mieć lat. Był ode mnie starszy, a nie miał prawa jazdy…?

Obróciłam się na fotelu, wyglądając przez tylną szybę. Cholera, żadnego śladu cywilizacji. Dlaczego te nieszczęsne autostrady w Ameryce muszą omijać wszystko co ludzkie? Pola, pola, pola, o, urozmaicenie: lasek. Choć staliśmy na środku drogi nie miałam żadnych nadziei, że kogoś to zdziwi. Nie jechał absolutnie żaden samochód.

- Jak tylko wrócimy to oboje trafimy do więzienia. Przysięgam, że będziesz przeze mnie siedział.

- Dlatego chwilowo nie wrócimy. A poza tym, żadne z nas tam nie trafi.

- Ty trafisz!- zawołałam.- Jak tylko wrócę do domu, naślę na ciebie gliny!

- Nie uda ci się Rowllens, uspokój się!

- Wiem jak się nazywasz! Do tego powinni cię zamknąć w wariatkowie za te bajeczki o Tarocie! Osoby chore nie mogą być przetrzymywane w kiciu, zapomniałam- wypaliłam, udając obruszoną i zmartwioną moją niewiedzą. Mlasnęłam zdegustowana, energicznie przeczesując palcami włosy.

- Tanatosie mądralo, ktoś cię kiedyś uczył mitologii?!- wybuchł i również zaczął na mnie się drzeć. Ha! Czyli jednak nie był taki opanowany na jakiego wyglądał! Jednak cały czas blokował drzwi, ilekroć szarpnęłam klamkę. Miał refleks, cholernie dobry refleks.

- Nie! Tak! Nieważne!- zawołałam zdenerwowana, że zaczynam się plątać.-  Mam w dupie to, że twój cholerny ojciec nazywa się Tanatos, Kabanos, czy też Tarot!

- To źle. Powinno cię to obchodzić, jeżeli kochasz życie.

- Kocham i dlatego chcę stąd wysiąść, cholera!- krzyknęłam wściekła i znów szarpnęłam klamkę kilka razy w nadziei, że uda mi się otworzyć drzwi, zanim on je znów zablokuje. Niestety- ten cholerny refleks miał aż za dobry, żebym mogła moją szarpaniną coś zdziałać.

Przez chwilę krzyczeliśmy się na siebie na zmianę, odblokowując samochód próbą wyjścia, albo blokując drzwi do samochodu. Ja się darłam, żeby mi otworzył drzwi a on, żebym się uspokoiła.

- Otwórz to, albo wybiję szybę!- krzyknęłam w końcu wyrzucając ręce w górę, zrezygnowana i pewna, że tą metodą nic nie zdziałam.

Nic nie zrobił, więc wkurzona i przerażona jednocześnie, z całej siły uderzyłam go w nos i korzystając z nieuwagi otworzyłam drzwi i dosłownie wypadłam z samochodu, potykając się o próg auta i swój sweter. Uderzyłam kolanami i dłońmi o jezdnię, jednak bardziej obchodziło mnie wydostanie się z tego cholernego pojazdu niż rozdrapanie kolejny raz kolan i dłoni.

- Ha!- zawołałam jak ci wszyscy idioci z kreskówek, kiedy im się coś udaje. Ale przepraszam. W tamtym momencie byłam naprawdę dumna z siebie.

Znajdowaliśmy się na jakimś zadupiu! Nic! Kompletnie niczego nie było widać! Wszędzie pola, jakieś wysuszone ziemie, pełne wyschniętych traw i co kilka metrów latarnie, które niedługo powinny się włączyć.

Podniosłam się z ziemi i pędem, potykając się o własne nogi ruszyłam przed siebie. Z czasem przestałam truchtać, tylko szybkim krokiem maszerować. Niestety, należałam do osób, które są zabójcze na krótkich dystansach (a później przez godzinę mają zadyszkę, ale to na marginesie pisząc). Miałam w poważaniu, czy złamałam mu nos (oby tak) czy nie, ale modliłam się w duchu o to, żeby dał sobie spokój i zniknął.

Nie uszłam nawet kilkunastu metrów, kiedy usłyszałam dźwięk podjeżdżającego samochodu. Odwróciłam odruchowo głowę i aż syknęłam wściekła.

- Spadaj!- krzyknęłam poirytowana prychając, odwracając spojrzenie i udając, że znalazłam coś bardzo interesującego na końcu pustej drogi, byle nie patrzeć w te ciemne oczy, których właściciel spoglądał na mnie z politowaniem i cynicznym uśmieszkiem.

Thomas jechał samochodem obok mnie w takim tempie jak ja szłam i wyglądał przez otwarte okno. Górną wargę miał całą czerwoną od krwi, nos trochę posiniał ale nadal był idealnie prosty i podwójnie wnerwiający - nie dość że nie złamany, to jeszcze tak pięknie prosty…Patrzył na mnie trochę z dołu, bo przecież on siedział, a ja szłam, ale mimo to zdawał się wywyższać.

- Rowllens, jestem bardzo cierpliwy, ale weź nie rób scen…          

Zignorowałam go i nadal szłam bokiem drogi, udając, że go nie słyszę. Poprawiłam włosy, które wiatr co chwila zwiewał mi na twarz, i przyspieszyłam kroku. W trakcie wiercenia się w samochodzie zgubiłam gumkę do włosów, więc teraz rozczochrane i brudne przez ten wybuch kłaki migotały mi co jakiś czas przed oczyma. Sypiący się z nich kurz wpadał mi do oczu.

- No już. Przewietrzyłaś się, rozprostowałaś nogi? Obiecuję robić regularne postoje, skoro aż musisz aż tak się rozładowywać- oznajmił znudzony.- Tylko następnym razem powiedz, a nie przechodź do rękoczynów.

Powiedz. Powiedz. A przez ostatnie pół godziny darłam się, że lubię długie spacery po plaży i darmowe chipsy, co? Odpowiedziałam mu ciszą i z wysoko uniesioną głową przyspieszyłam kroku. Nie, wcale mu nie mówiłam, że chcę wysiąść z tego auta, nie, skąd ten pomysł!

- A wiesz, że ja też nie chciałem uwierzyć?- zagadnął w końcu z lekkim uśmiechem.

Nie dopowiedziałam. Nadal ignorując go maszerowałam przed siebie. Miałam nadzieję, że wyglądam na pewną siebie i niewzruszoną tym psychopatą w samochodzie obok, choć w głębi siebie wrzeszczałam i chciałam uciekać. W końcu chłopak postanowił uznać moje milczenie za odpowiedź i kontynuował:

- No tak, serio. Jak się dowiedziałem myślałem, że satyr, który mi o tym powiedział, kiedy miałem dwanaście lat to tylko efekt jakiś halucynacji. Bo wiesz Rowllens, chłopacy z moim wieku, może też w twoim, czasem popalają coś w szkolnych ubikacjach- uśmiechnął się bezczelnie. Milczałam, nie dając mu tej satysfakcji i nie włączając się w jego wywody.- No ale kiedy dwa dni później zaatakował mnie nauczyciel, który zmienił się w coś, co przypominało wielką jaszczurkę, to twórczo odkryłem, że coś jest nie tak. Złamana ręka i połamane żebra to już nie mógł być efekt halucynków.

No cudownie! Czemu musiał mnie porwać wariat i ćpun! Miałam ochotę zatkać sobie uszy, zwinąć się w kłębek i krzyczeć, że to niemożliwe, że świat się na mnie uwziął.

- Poza tym, pewnie masz ADHD i dysleksję, zgadłem?- zapytał, nie dając sobie spokoju. Pfff! Pal licho jego spokój- nie dawał MI spokoju! Cóż, powoli zaczynałam podejrzewać, że ignorowanie go i udawanie, że dla mnie nie istnieje to nie to, i że tak go się nie pozbędę.

Zacisnęłam poirytowana oczy i wzięłam głęboki wdech.

- Nie mam dysleksji, jedynie ADHD. Podobno. I to leciutkie- odrzekłam, stając przodem do auta i patrząc na niego. Nie wiem, co mnie podkusiło, ale nachyliłam się i oparłam o otwarte okno. Patrzyłam mu dokładnie w te ciemne oczy, moja twarz, była prawie na przeciwko jego.

- Thomas, mój drogi, to co teraz robisz, podchodzi pod stalkowanie mnie. Zmartwię cię- nie masz szans. Możesz dać mi spokój?- zapytałam, unosząc kąciki ust i mrużąc przymilnie oczy. Chłopak uniósł jedną brew i wyglądał jakby chciał się roześmiać.

- Zrobimy tak: odwieziesz mnie do jakiegoś miasta, tam wypuścisz, zwrócisz wolność, wysadzisz mnie przy pierwszej budce telefonicznej i już się więcej nie zobaczymy. Chyba, że dasz mi numer swojej celi w psychiatryku; wtedy wyślę ci kartkę- uśmiechnęłam się promiennie i wytarłam mu kciukiem pozostałości krwi, która pociekła mu z nosa, kiedy go w niego walnęłam. Jakaś cześć mojej podświadomości gratulowała mi celnego i skutecznego aktu samoobrony. Pozostała część, chciała poprawić ten cios.

Brunet nadal sprawiał wrażenie rozbawionego i wyglądał na takiego, co ma bardzo poważne wątpliwości, co ja odwalam. Cóż, nie tylko on- ja też nie byłam, ale jednak skrajna desperacja robi swoje.

Już miał coś odpowiedzieć, kiedy moją uwagę przykuł dźwięk nadjeżdżającego samochodu. Uniosłam trochę się na łokciach, nadal opierając się o opuszczoną szybę. Moim oczom ukazał się samochód, stosunkowo blisko. Jakbym teraz zaczęła krzyczeć, żeby kierowca mnie stąd zabrał, zdążyłabym uciec temu psychicznemu synowi Taro... Tanatosa?

Jednak nim zdążyłam się odezwać, czerwony fiat podjechał bliżej, zwolnił przy nas, a z samochodu wychyliła się głowa starszej kobiety, która spojrzała się na mnie z obrzydzeniem i krzyknęła:

- Dziewczyno, trochę szacunku do siebie!

Wyprostowałam się gwałtownie i prawie nie otworzyłam ust ze zdumienia i oburzenia. Wmurowało mnie w ziemię, dosłownie. Thomas, najpierw nic nie mówił, ale widząc moją minę i kiedy chyba dotarło do niego, co ta kobieta miała na myśli, zaniósł się takim śmiechem, że aż opadł na fotel i zaczął głośno rechotać. Bezczelny dupek!

Ja natomiast poczerwieniałam i zamiast błagać właścicielki odjeżdżającego czerwonego samochodu, by poczekała i zabrała mnie ze sobą, krzyknęłam do niej kilka przekleństw i że ja mam odpowiednią ilość szacunku do siebie, a na odchodne pokazałam jej wysoko uniesioną rękę ze środkowym palcem.

Jak ona śmiała wsiąść mnie za jakąś prostytutkę?! O cholera, niewiarygodne! Co jeszcze?! Czy ten dzień może być lepszy?!

- No Rowllens, przynajmniej wiemy, że na tyle podbiłem twoje serce, że nie miałaś ochoty mnie opuszczać.

- Zamknij się- przerwałam mu ostro, znów stając wyprostowana przy samochodzie, tym razem na wszelki wypadek się nie schylając.- Nie pojechałam z tamtą babcią, właśnie przez mój szacunek do samej siebie. Obraziła mnie.

- Chica, nie denerwuj się, tylko wsiadaj i jedziemy dalej- westchnął, patrząc na mnie wyczekująco i trochę ze zmęczeniem. Miałam to gdzieś, jakkolwiek byłby zmęczony, albo chciał wziąć mnie na litość, miałam to głęboko gdzieś.

- Nie wyjeżdżaj mi tu z żadną ‘chica’, Włochu jeden- zawołałam, unosząc rękę i wskazując na niego ostrzegawczo palcem, jakby ten gest miałby dodać mi groźności.

- Właściwie, jak już, to „Hiszpanie jeden”. Chica to hiszpańskie słówko- poprawił mnie z obojętnością.- Ale mogę cię zapewnić, że jestem stu procentowym Amerykaninem z Angielskim pochodzeniem jedynie. No i może greckim po ojcu. No wiesz, bogowie greccy. Tak jak ty z resztą- dodał, zerkając na mnie i lekko unosząc kąciki ust. Jeżeli chciał mnie tym wkurzyć, to mu się udało.

- Nie jestem żadnym grekiem! Ani ty!

- Jesteś- posłał mi przesłodzony uśmiech i mrugnął jednym okiem. Zacisnęłam dłonie w pięści i zagryzłam wargę, kiwając z politowaniem głową, żeby tylko nie wybuchnąć.- Czy byłoby bardzo źle, jakbym teraz walnął, żebyś nie udawała greka?

Spiorunowałam go spojrzeniem.

- No komiczny jesteś, cholera- warknęłam, zła, że doprowadził mnie do takiego stanu i ruszyłam w bok, przez pola. Nie była to najbystrzejsza odpowiedź, jednak nic lepszego nie przyszło mi w tamtej chwili do głowy.

Po dwudziestu metrach, musiałam jednak się zatrzymać i uznać, że najwyraźniej jestem skazana na towarzystwo Thomasa. Co zmusiło mnie do takich radykalnych wniosków? Po pierwsze- kondycja. Już miałam kolkę. Po drugie- racjonale myślenie. Byłam po środku niczego. Tu nie było absolutnie niczego. Jak miałabym stąd wrócić? Czekać na kolejny samochód? Bądźmy realistami.

Ostatnia szansa, żeby wrócić do mojego miasta, stała na jezdni za moimi plecami. I nazywała się: Thomas. Zgrzytnęłam zła zębami i ostentacyjnie wywróciłam oczyma. Zawsze robiłam miny, gdy prowadzałam sama ze sobą wewnętrzny dialog. Tak jak teraz- byłam podirytowana na samą siebie, że mam rację. To jakiś pomysł. Poza tym, że był bezczelnym dupkiem, to nie zrobił mi krzywdy. Okay, porwał mnie. Ale kulturalnie. Mogłam dać się zawieść do jakiejś cywilizacji i tam zwiać. Poczekać na rozwój wydarzeń.

Rozgoryczona odwróciłam się i zobaczyłam, że chłopak wysiadł z samochodu i opierał się o jego bok. Wyglądał jak jakiś aktor, grający w filmach akcji. Albo szpiegowskich. Jedną rękę trzymał w kieszeni, w drugiej nadpalonego papierosa, którego właśnie skończył, bo zaciągnął się i z wprawą przydeptał butem, kiedy rzucił go na jezdnię obok siebie.

Do tej pory teorię, że przystojni faceci są kretynami, uważałam za niesprawiedliwą i przerysowaną na potrzeby tanich romansideł dla niewyżytych nastolatek. Do tej pory, cholera.

- I co? Znalazłaś coś?- zawołał w moją stronę, kiedy zaczęłam się cofać i do niego wracać. Brzmiało to tak, jakby serio się interesował, jakich odkryć dokonałam na tym durnym polu.

- Zmęczyłaś się, czy stęskniłaś za mną?- posłał mi złośliwy uśmiech, który zignorowałam.

Zmieniłam zdanie, nie wytrzymam z nim ani minuty dłużej. Jednak nie wsiądę do tego auta, stwierdziłam, przekreślając mój obmyślony przed chwilą plan ewakuacji. Zamiast tego, znów podjęłam próbę ucieczki przed siebie drogą.

- Rowllens, ja rozumiem, że mi nie wierzysz, ale krzątając się w kółko, nic nie zdziałasz- usłyszałam jego głos za sobą.- Najbliższe miasteczko, z twoim wymarzonym telefonem, znajduje się osiem kilometrów za nami.

I kto miał największego farta na świecie? No kto?! Oczywiście, że ja miałam! Cholera. Nie miałam już żadnego pomysłu, żadnej deski ratunku! Zdruzgotana beznadziejnością mojej sytuacji, stwierdziłam, że jedyne co mogę teraz zrobić, to czekać następny samochód, który będzie tędy przejeżdżał, albo namówienie Thomasa na powrót… Jedno było równie możliwe co drugie. A właściwie: niemożliwe.

Odwróciłam się z goryczą i wróciłam do mojego porywacza. Krzyżując ręce przykucnęłam na masce samochodu, bokiem do niego, udając, że nie istnieje. Bardzo chciałam, żeby tak było, bo coraz mniej to wszystko mi się podobało. No, tak właściwie to nigdy nie uważałam owej sytuacji za fajną, ale teraz przekraczało to najśmielsze oczekiwania.

Thomas zaśmiał się ze mnie cicho, dając mi chwilę na siedzenie obrażonej na masce i zadzieranie głowy do góry. Nigdy nie umiałam się zachować, kiedy byłam zła, zawsze wyglądało to zbyt teatralnie, ponieważ w innym przypadku nie okazywałabym żadnych emocji. Najzwyczajniej nie czułam potrzeby, więc żeby pokazać swój gniew i to jak bardzo jestem wściekła, musiałam zagrać.

Thomas po pewnym czasie, niby od niechcenia, podszedł do mnie i stanął przede mną. Wiatr zwiewał mu czarne włosy na twarz, jednak on ich nawet nie odgarnął. I tak było doskonale widać te drwiące oczy i szelmowski uśmiech.

- Już?- zapytał.- Skończyłaś?

Prychnęłam urażona, ale pokiwałam głową.

- Tak.

- Możemy jechać dalej?

- To że skończyłam uciekać, nie znaczy, że dam się porwać dobrowolnie.

- Raz już dałaś.

Thomas stłumił śmiech rozbawiony moją miną, ale oparł się o maskę srebrnego samochodu obok mnie i wyciągnął z kieszeni paczkę papierosów. Wyciągnął kolejnego i zapalił.

- To co mam zrobić, żebyś łaskawie posadziła ten kościsty tyłek w samochodzie?

- Zacznij od zostawienia mojego tyłka w spokoju- burknęłam.- I wytłumacz mi co to ma wszystko znaczyć. Bo zachowujesz się jak wariat, ewentualnie tajny agent jej królewskiej cholernej mości. A ja nie rozumiem absolutnie nic z tego, co się dziś wydarzyło.

- Zdążyłaś mi to już wypomnieć kilka razy- zauważył.- Więc, jak już ci mówiłem, ale mi nie wierzysz…- tu rzucił mi karcące spojrzenie, po czym zaciągnął się papierosem.- Mitologia grecka to prawda. Bogowie romansują ze śmiertelnikami, potem jak to zwykle się dzieje, kończą w łóżku i rodzą się dzieci śmiertelników i bogów, czyli herosi- powiedział beznamiętnie, jakby tłumaczył bobasowi, dlaczego kaczuszki są żółte, a listki zielone. Spojrzał przed siebie i znów wetknął papierosa do ust. Patrzyłam na niego wykrzywiając się i marszcząc brwi. Jacy bogowie. Jakie romanse. Kto normalny mógłby z jakimś bogiem… Chryste, to nie smaczne. Inna sprawa, że niemożliwe. Ale jedyne co wydukałam to:

- C-co?

Thomas odwrócił głowę w moją stronę i gwałtownie opuścił rękę z papierosem w dół, patrząc na mnie z dezaprobatą i konsternacją.

- Boże, Rowllens, nie mów, że muszę ci wyjaśniać skąd się biorą dzieci…

- Nie, wiem jak to się robi! Ale to, że bogowie rob…- zaczęłam, ale chłopak mi przerwał.

- Słuchaj, oni też mogą chcieć czasem zrobić coś fajnego, nie zabraniaj im zaciągać innych do łóżka.

- Nie! Nie o to mi chodzi, idioto!- zawołałam poirytowana tym, że mimo iż Thomas doskonale wiedział o co mi chodzi, musiał mnie podrażnić.- Daj mi skończyć!- Chłopak uśmiechnął się zwycięsko ale już nie powiedział nic więcej.- Więc sugerujesz, że ja też jestem taką mieszanką? I ty też? I możemy nawet być spokrewnieni…?

- Owszem. Ale w to ostatnie raczej wątpię, jakoś nie wydajesz się być moją siostrą.

- Czemu?- zapytałam. Thomas zmieszał się na sekundę, ale szybko odparł:

- Nie wyglądasz na córkę boga śmierci.

- Więc czyją cór…Nie! Stop!- zawołałam wykonując gest, jakbym chciałam wszystko odepchnąć od siebie. Zaśmiałam się histerycznie.- Mnie to nie obchodzi, jestem córką Heleny Rowllens i Adriana Blacka,  a nie żadnego boga! Jestem Victoria Rowllens, mój ojciec odszedł, mam nazwisko matki, zagrożenie z geografii i fizyki, dwa szlabany do odpracowania, dwóch kretynów do spławienia…

- Tylko trochę problemów z wysadzoną szkołą, ucieczką z komisariatu, do tego jakiś przystojny facet, jak to ujęłaś: cię porwał…

- …wiele koleżanek, rabat na gofry pod moim blokiem- wyliczałam dalej, udając, że go nie słyszę. Miałam nadzieję, że jak to powiem na głos, to stanie się prawdą. Tylko to.- Mam cudowne życie, jestem normalna!

Thomas zaczął się śmiać, na co ja fuknęłam oburzona i skrzyżowałam ręce na piersi.

- Reagujesz jak każdy.- Jego głos był melancholijny, niczym nie emanujący, wręcz współczujący.-To się robi nawet śmieszne, biorąc pod uwagę fakt, że za miesiąc będę patrzył jak biegasz po lesie w antycznej zbroi z mieczem i będziesz zabijała potwory. Ewentualnie może tak jak ja teraz przekonywała innych niedowiarków, że mówisz im prawdę. Dam ci radę. Nie daj się w to wkopać kumplom. Znajdź sobie jakąś uczynną i miłą przyjaciółkę, która będzie chętnie jechać po nowych zamiast ciebie. Serio. Niewdzięczna robota.

Popatrzyłam na niego z obrzydzeniem i strachem. No proszę was… Powiedzcie, że nie tylko ja spotkałam chłopaka, który ma jakieś takie nie na miejscu myśli i fantazje. Błagam, nie mówcie, że to prawda…

- A możesz mi to jakoś udowodnić?- zapytałam w końcu i podciągnęłam się wyżej na maskę samochodu, tak, że nogi zwisały mi kilka centymetrów nad ziemię.

- Owszem- uśmiechnął się.- Jak tylko dasz się znów gdzieś zawieść, to ci to wszystko objaśnię z dowodami. Zobaczysz cały Obóz Herosów, poznasz Chejrona, nowych znajomych, może nawet cię uznają i odkryjesz nowych rodziców- odrzekł jakby mówił do mnie jak do małej dziewczynki, która właśnie zapytała się, czy wróżki istnieją. A on potwierdzał, palant jeden.

- Tak, albo mnie gdzieś wywieziesz, zgwałcisz i zabijesz, a moje ciało potem znajdą zakopane w jakimś rowie- prychnęłam podciągając sweter na ramiona.- Po pięciu latach, całkiem dobrze zachowane. A potem zrobię karierę aktorską w dokumencie z moimi zwłokami w roli głównej.

- Kusząca propozycja, ale jednak nie skorzystam. Przynajmniej z części z zabijaniem, nad pierwszymi czynnościami się zastanowię- odrzekł, posyłając mi łobuzerski uśmiech i mrugając niby zalotnie, ale tutaj miało to być raczej gestem, który służył rozdrażnieniu mnie.- Wiesz, jakbyś nie zgodziła się ze mną dalej pojechać, to zawsze mogę cię odwieść do domu.

- CO?- zawołałam oburzona prostując się i patrząc na niego z niedowierzaniem.- To po co była ta cała szopka z zamykaniem mi drzwi, a potem ściganiem mnie?!

- Z zamykaniem drzwi to było bardziej jak zabawa, nie uważasz?

- Nie.

- No tak, niektórzy nie mają za grosz humoru- westchnął ironizując. Zgromiłam go spojrzeniem. Skończył już papierosa i zrzucił go na ziemię, a potem odruchowo przydeptał butem.- A to ze ściganiem cię, chyba sama rozumiesz, że szłaś w złą stronę. I patrząc na twoją figurę, niezwykle pociągającą z resztą, to sądzę, że umarłabyś jakbyś przeszła jeszcze…hmm… ze dwa kilometry? Półtora?- odrzekł spokojnie, a ja poczułam, jak robię się czerwona.

Mmm, mam pociągającą figurę… To było by nawet miłe, pod warunkiem, że nie mówi tego chłopak, który mnie porwał i nadal nie wiedziałam po co…! Chyba, że miałam uwierzyć w tą paranoiczną wersję w udziałem Zeusa, Ateny, Tanatosa i reszty wesołej gromadki bogów, która jest tylko wymysłem tępych starożytnych Greków.

- Więc jeżeli nie masz mi tego jak udowodnić, odwieź mnie do domu- zażądałam. Thomas uśmiechnął się i przechylił głowę.

- Tak? A jak zaatakuję cię jakiś potwór, to co powiem na twoim pogrzebie? Przepraszam, ale zginęła przez swoją głupotę i przez to, że była zbyt ślepa i uparta?- zapytał przyglądając mi się rozbawiony.

- Niby czemu nagle miałby mnie atakować jakiś potwór?- spytałam.- A poza tym, nie masz zaproszenia na mój pogrzeb, jeżeli kiedykolwiek takowy się odbędzie!

- Bo wiesz o tym, kim jesteś. Wtedy nie wiedziałaś i byłaś bezpieczna. Teraz, jak to mówią… śmierdzisz, bo dowiedziałaś się prawdy i łatwiej cię namierzyć. Nawet jeżeli nie wierzysz, to znasz taką teorię. To wystarczy.

- Cholera, dlaczego mi to robisz?- fuknęłam, powstrzymując się od tupnięcia nogą.- Najpierw mówisz, że możesz mnie odwieźć, a potem, że jednak nie.

- Tego nie powiedziałem- odparł niewinnie.- Zapytałem tylko, co zrobisz jak coś będzie chciało cię zeżreć.

No cóż, nie mogłam powiedzieć, że mnie nie przytkało oraz w pewien sposób nie wystraszyło… Istniała maleńka szansa, że mówił on prawdę, nie? I co wtedy? Co jeżeli naprawdę jakiś ‘potwór’ mnie znajdzie? Albo nawet mamę, bo sprowadzę na nią zagrożenie?

- To czemu nie możesz zrobić, żebym zapomniała, hmmm? Jak uciekliśmy z komisariatu, mówiłeś, że oni zapomną czy coś- wymyśliłam w końcu i dumna ze swojego pomysłu spojrzałam na Thomasa. Ten jedynie pokręcił głową lub jedynie strząchnął włosy z oczu.

- To tak nie działa. Mgła, czyli coś w rodzaju iluzji, która zasłania rzeczy magiczne przed śmiertelnikami, może najwyżej sprawić, że w ich oczach stanę się zwykłym szarym policjantem, którego nikt nie pamięta. No, na pewno niezwykle przystojnym policjantem, ale jednak nie zapiszę się w ich wspomnieniach. Szkoda tej sekretarki tylko… A ten wypadek uznają za wybuch jakiej starej bomby, która była zakopana w szkole od kilkunastu lat.

- Czyli jestem niewinna?- zapytała zdumiona.- Znaczy się, to nie moja wina, ale nawet jakby była, to jednak jestem oczyszczona?

- Tak- odrzekł, a ja odetchnęłam z ulgą. Przynajmniej tyle dobrego. Ciekawe, czy za pomocą tej całej Chmury, czy jak to się nazywało, można by sprawić, żeby myśleli, że to geograf podłożył tą bombę…

- Więc zrób, żebym ja zapomniała i żaden potwór- zaakcentowałam to słowo, żeby poczuł, że śmieszy mnie to o czym mówi- mnie nie zabił, co?

- Nie, bo nie jesteś śmiertelnikiem. A poza tym, już śmierdzisz. Zapach herosów się tak jakby...włączył.

I nagle zgasił wszystkie moje marzenia, że ten cyrk się zakończy. Wrócę do mamy, która pewnie jest przerażona, że nie wróciłam ze szkoły, siedzi sama w domu, nie ma z kim porozmawiać nie licząc telefonu, albo sąsiadki. O Boże, co ona zrobi beze mnie?! Jakbym wróciła miałaby przynajmniej na kogo powrzeszczeć, a tak to… Jestem wyrodną córką, oznajmiłam sobie samej.

Poza tym… co robi moja mama teraz…? Dowiedziała się, że moja szkołą wybuchła. Mój telefon jest rozładowany. Okay, jakiś czas potem musiała się dowiedzieć, że jestem na komisariacie. Ale jak ja tam byłam jeszcze, nie widziałam jej. Czyli musiała przyjechać, kiedy mnie już porwano. I co, co wtedy? Wchodzi na posterunek, pyta się gdzie jestem, a oni mówią, że zniknęłam? Że mnie nie pamiętają…? Jak Chmura sprawiedliwa moje zniknięcie?

Już miałam zacząć się kłócić, że chcę chociaż dać mamie znak życia, kiedy padło:

- Wiesz, właściwie mogę ci udowodnić, że nie kłamię- odezwał się w końcu Thomas. Wpatrywał się w jakiś punkt nad lasem i nie wyglądał na zadowolonego. Raczej na kogoś, kto jest zmęczony, ale przyparty do muru i musi coś zrobić. Co oznaczało, że mój strajk wsiadaniowy-do-samochou jest skuteczny i chłopak nie wie co ze mną zrobić. Ha!

- Udowadniaj- rzuciłam lekko i spojrzałam na niego znudzona. Prawie się nie uśmiechnęłam zwycięsko, że mi ustąpił.

- Nawet jeżeli okaże się, że mam nadnaturalne zdolności? Jesteś pewna, że chcesz o tym wiedzieć?

- Nie chcę cię znać, a popatrz. Znam cię. Życie bywa brutalne- oznajmiłam twardo, nie dając się zniechęcić. Skoro tak mu zależy, niech się wysili i mnie zaskoczy. Choć wolałam, żeby odstawił mnie do domu.- Z całym szacunkiem, ale informacja o twoich talentach nic minie nie obchodzi. O ile one też nie są urojeniem, jak reszta twojego życia.

- Bo wiesz Rowllens… Niektórzy półbogowie, mają po boskich rodzicach zdolności związanie z ich dziedziną. Nadprzyrodzone czasem, częściej po prostu są w czymś lepsi od innych z danego zakresu.

- Czekam- rzuciłam od niechcenia, unosząc brwi i patrząc się na niego znudzona. Wątpiłam szczerze, że umiałby mnie przekonać. Dlatego nawet nie udawałam zainteresowanej.

- Jesteś pewna? Nie będziesz miała mnie potem za psychopatę, mordercę?- zapytał powątpiewając.

- Już cię za takiego mam, więc się nie krępuj- odrzekłam gładko, rzucając mu wyzywające spojrzenie.

- Tylko nie używaj argumentu, że jestem medium, żeby się wykręcić potem, dobrze?

Wzruszyłam ramionami, gestem dłoni zachęcając go do działania. Chłopak wywrócił oczyma, ale skrzyżował ręce na piersi. Ruchem podbródka wskazał w stroną lasu, niedaleko drogi. Gęste, zielone gałęzie zasłaniały słońce tak, że drzewa tworzyły coś w rodzaju jednolitej plamy może z kilometr przed nami. Uniosłam głowę i podążyłam za jego spojrzeniem.

- Widzisz tego jastrzębia, co krąży nad drzewami?- zapytał mnie, na co ja przymrużyłam oczy.

Faktycznie, nad puszczą, w powietrzu koła zataczał jakiś ptak. Nie miałam pojęcia, czy to jastrząb, sokół czy orzeł, ale na pewno jakiś drapieżnik. Krążył powoli, zataczając nieregularne koła. Poczułam wzrok Thomasa na sobie, więc kiwnęłam głową, że owszem, widzę.

- Jastrząb, bardzo ładny i stosunkowo niewielki drapieżnik. Widzisz jak lata? Szuka zwierzyny, skupiony i pełen życia.

- Cudownie- ścisnęłam wymownie usta.- Opowiesz teraz coś o jego zwyczajach godowych? Twój super-talent to bawienie się w ornitologa?

Thomas nic nie odpowiedział, nawet na mnie nie spojrzał. Obrócony do mnie profilem wskazał palcem na ptaka, żebym teraz popatrzyła. Spojrzałam się, tylko przez ciekawość. Jastrząb zatrzymał się na ułamek sekundy w powietrzu, tylko po to, żeby po chwili bezwładnie opaść w dół. Zmarszczyłam brwi.

- Skąd wiedziałeś, że akurat teraz będzie pikował do polowania?- zapytałam nie do końca rozumiejąc o co chodzi.- I czemu to ma mnie przekonać?

- Rowllens, ten ptak nie poluje. On spadł. Jestem synem śmierci, jak myślisz, „nadprzyrodzone moce” w moim wypadku co mogą oznaczać?- uniósł jedną brew i uśmiechnął się kwaśno, ale jego oczy pozostały nieruszone, nie widać w nich było rozbawienia.-  Że umiem ciskać piorunami, czy gadać do roślinek?

Zamrugałam kilka razy, aż w końcu pojęłam sens jego wypowiedzi i wcześniejszej rozmowy. Odruchowo wytrzeszczyłam oczy, wpatrując się pomiędzy drzewa. Co się tu właśnie wydarzyło, cholera? Pełna zdumienia i niepokoju, bez mrugania, wyszukiwałam na niebie nawet najmniejszej czarnej kropki. Czegokolwiek. Zaraz wyfrunie i odleci, a Thomas wyjdzie na frajera, który chciał mnie nabrać. Jednak nic takiego się nie wydarzyło.

- Czy…czy ty go…?- zaczęłam jąkając się i pokazując palcem w stronę powietrza nad lasem, z którego nadal nie wyłaniał się jastrząb, tak jak powinien. Thomas pokiwał głową.

- Na twoje życzenie- odrzekł ponuro się uśmiechając.

- Nie, przecież to jest niemożliwe. Nie da się, po prostu tak się nie da.

- Tylko nie patrz się teraz na mnie jak na seryjnego mordercę, jasne? Nigdy nie zabiłem człowieka. Tylko kiedyś niechcący kota… i teraz tego ptaka.

Uniosłam ironicznie brwi ściskając usta. Nie, wcale nie będę się tak patrzyła na człowieka, który zabił zwierzę samym spojrzeniem! To jest chore! Ale jednak się wydarzyło! O mamo, on zabił nie dotykając! A może ten ptak był chory na…nie wiem! Może miał złamane skrzydło i od nadmiernego wysiłku w końcu coś mu się zepsuło i dlatego spadł, co? Wcale nie zginął! Albo to przypadek. Jakiś myśliwy w niego trafił. Thomas ma w tym lesie pomocnika, który miał strzelać i…

Moje argumenty brzmiały głupio nawet w moich myślach. Żadne nie był adekwatny do sytuacji. Wszystkie brzmiały śmiesznie i nie sprawiały, że miałam wymówkę by mu nie uwierzyć.

Spojrzałam się na niego starając się nie uciec z wrzaskiem. Może on jednak mówił prawdę… Coś w głębi mojej głowy krzyczało, że ma racje. Coś kazało mi uznać to za normę i po prostu z nim pojechać i zobaczyć jak sprawy się potoczą. Ale jakaś część mnie nie pozwalała mi odpuścić, wręcz automatycznie kazała mi to wyprzeć.

- Chodź, siedzimy tu już godzinę- mruknął odwracając się i powoli krocząc do samochodu. Z kieszeni marynarki wyjął papierosy i zapalił jednego, trzeciego. Strasznie dużo palił, zauważyłam.- Jest już ta pora, że nie przyjedziemy na miejsce dziś. W nocy nie odważę się jechać, nie wiadomo kim jesteś- ciągnął obojętnie, gestykulując ręką z papierosem. Nie wpadłam nawet na to, żeby się kłócić, że wiem kim jestem.- No chodź Rowllens.

Mimowolnie spostrzegłam, że nie jest już tak nonszalancki i wyluzowany co przed chwilą. Teraz naprawdę sprawiał wrażenie zmęczonego, trochę przybitego i nawet zirytowanego.

Ja jednak się nie ruszyłam. Chyba byłam zbyt zdumiona tym, co się właśnie stało. A co jeżeli on miał rację i ja faktycznie byłam jakimś mutantem? Ku mojemu zaskoczeniu kiedy spojrzałam na swoje ręce dostrzegłam, że się trzęsą. Bransoletki uderzały o siebie, a zawieszki i łańcuszki cicho dzwoniły  jak zawsze, tylko teraz bez mojego pozwolenia. Przeczesałam palcami nerwowo włosy. W tym czasie chłopak zauważył, że nadal stoję jak słup przed autem i nie ruszyłam się z miejsca. Zatrzymał się w pół kroku, westchnął i z miną zbawcy męczennika ruszył w moim kierunku. Kiedy znalazł się tuż przede mną, wyciągnął w moją stronę paczkę papierosów.

- Chcesz?- zapytał, wyjmując wolną ręką z ust swojego, już do połowy wypalonego. Przekręcił głowę bok, żeby wypuścić dym gdzieś indziej niż na mnie. Miał w sobie jakąś taką grację i styl jak to robił.

- Mam szesnaście lat- zauważyłam niechętnie wpatrując się w jego wyciągniętą rękę i paczkę. Cieszyłam się, że nie wypytuje się mnie o wrażenia. Choć chyba on również był mi wdzięczny, że nie drążę tematu, ani nie panikuję na jego widok.

- No faktycznie- mruknął i popatrzył na mnie z politowaniem.- Szesnaście lat to wiek, gdzie nikt nie pali, a tym bardziej nie ćpa. Nie mówiąc już o alkoholu i innych. Ja miałem trzynaście, kiedy zacząłem.

Popatrzyłam się na niego, nie bardzo wiedząc co robić, ani co się ze mną dzieje. To, że ten latający kurak zginął, było jednak jakimś dowodem. Więc to wszystko miało być prawdą? Nie chciałam w to uwierzyć. Thomas kiwnął ze zrozumieniem głową i schował paczkę do wewnętrznej kiszeni marynarki.

- Albo daj jednego- jęknęłam i aż się skrzywiłam słysząc jak żałośnie brzmię.

- Masz tego- odrzekł i oddał mi swojego, do poły wypalonego. Jeszcze przed chwilą zaprotestowałabym, ale teraz było mi to jakoś tak dziwnie obojętne... Nie myślałam za bardzo co robię, chyba to przez ten stres. Poza tym, co złego w tym, że zapalę. Dziś i tak już zbyt wiele rzeczy się wydarzyło, nikt nie będzie o tym pamiętał.

To nie było tak, że śmierć jakiegoś jastrzębia zrobiła na mnie takie wrażenie, nie. Tylko to było dowodem na to, że ja nie jestem do końca normalna. Ja, ja miałabym nie być normalna. Z jednej strony coś mi się w tym podobało, ta myśl była podniecająca. Ale też przerażająca! Ja jakimś mutantem? Jakbym miała być wyjątkowo inteligentna, mieć za wysokie IQ albo za dużo seksapilu, to okay. Niestety tu wszystko miało niby mieć podstawę w moich rodzicach- jeden z nich nagle okazał się być jakimś bogiem? Nieistniejącym bożkiem paranormalnym? To znaczy, że nie jestem normalna aż już od podstaw. A przynajmniej chłopak, który mnie porwał. I on uważa, że ja też.

I nagle uświadomiłam sobie, że żyłam w jakimś złudzeniu prawdy, która nagle wyszła na jaw, a ja, zupełnie na nią nie gotowa. Za cholerę nie miałam pomysłu, ani pojęcia co ze sobą począć w jej obliczu.

Z obojętnością spojrzałam się na papierosa, którego trzymałam między palcami a kiedy zaciągnęłam się, nawet nie zaczęłam kasłać. Po prostu zrobiło mi się tak nie dobrze, że nie byłam w stanie nic powiedzieć. Ale ten smród przynajmniej sprawił, że jakimś magicznym sposobem się uspokoiłam.

- Paliłaś kiedyś?- zapytał, na co szybko pokręciłam głową. W tym samym momencie zorientowałam się, że wciągnięty dym powinnam wypuścić, ale i tak zaczęłam już kasłać.-  Yhym, okay. Jednak widzę, że nie.

Thomas położył mi rękę na plecach i poprowadził do samochodu. Może to nawet i lepiej, bo czułam się tak, jakbym zaraz miała uderzyć czołem o pierwszy lepszy słup przy drodze, albo zemdleć. Znowu otworzył mi drzwi, poczekał aż wsiądę zanim je zamknął. Zaraz potem usłyszałam warczenie silnika i nawet nie pamiętam, kiedy zasnęłam.