Gdy jesteś inny (3/3)

Ostatnia część tego.. czegoś. Mam nadzieję, że Was nie zawiodłam tym opkiem. Ono nigdy nie miało być smutne, z dramatycznym i pełnym współczucia zakończeniem. Ja chciałam tylko wyróżnić inność i własne 'ja', pokazać, że się opłaca.

Chciałam podziękować, że tyle osób to przeczytało, jeszcze więcej skomentowało i w sumie... w sumie cieszę się, że napisaliście coś szczerego, coś od siebie. 

I tak- ja, Ann, żegnam się z Wami aż do... do końca kwietnia. Egzaminy. A ja, nieuk i leser muszę choć trochę się pouczyć. Więc kochani- będę tęsknić c':

Z ogłoszeń parafialnych... Na Blogu FT są nowe postaci, a ja zmieniłam gifa do karty Victorii. Tamten mi nie pasował ;') FT już 10.04 i to będzie przerwa na jakiś czas od tego opka... oczywiście będą pojawiały się inne c;

Z dedykacją dla mojej Amandy,

Wasza Ann ;D

People Are Strange

Wendy wchodzi do klasy, w której jest cisza. Może dlatego, że to pierwsza lekcja, wszyscy jeszcze nie wybudzili się ze snu. A może dlatego, że na ławkach siedzą już Amanda z Janet, a na jej widok zamierają w połowie zdania.

- Witaj kochana klas…- zaczyna Wendy, ale sama sobie przerywa, machnięciem ręki.

Nikt jej nie odpowiada, a ona siada w ostatniej ławce, gdzie się przesiadła, z powodu alergii na rozmowy tak rozbieżne tematycznie, jakie prowadzą jej dwie, ulubione przyjaciółeczki: faceci, ubrania, kaloryfery facetów, inni ludzie i ich wygląd lub zachowania, ewentualnie modne filmy oraz aktorzy (faceci oczywiście).

Wendy siada bokiem na krześle, rzuca torbę- czarną, skórzaną, na ławkę i opiera się plecami o parapet. Wie, że jej koledzy z klasy patrzą się na nią z zainteresowaniem, choć próbują być dyskretni. Wendy to widzi i czuje na sobie ich wzrok, ale udaje, że tak nie jest. Wyciąga z kieszeni telefon, nogi prostuje na krześle obok. Zapominając o wszystkich, zaczyna czytać zgraną na komórkę książkę, która pochłania ją całkowicie.

To dziwne, ale odkąd jawnie obraziła Janet i przy okazji nie celowo, ale jednak- Amandę, stała się na swoim roczniku osobą, do której prawie nikt nie podchodził.

Meryl wyjechała na tydzień gdzieś daleko do rodziny, bo zbliżała się Wielkanoc. Amanda, która przez to, że miała w sobie coś z lidera, sprawiła, że większość osób „znielubiło” Wendy. Janet, którą ludzie kojarzyli tylko z jej „gustownych” bluzeczek i miana „przyjaciółki Amandy”, nie zrobiła Wendy towarzysko nic złego. Po prostu skończyło się na tym, że kilka osób, które dla dziewczyny i tak nic nie znaczyły, rozmawiały z nią jeszcze rzadziej niż do tej pory.

Inne koleżanki Wendy nadal ją lubiły po tym wydarzeniu, w tym Jurita, ale przez to, że Wendy przestała żartować i śmiać się tak często jak kiedyś, ich kontakt zanikł. Poza krótkimi rozmowami na przerwach i miłymi uśmiechami, ich znajomość jest żadna.

- Cześć Wendy, co teraz masz?

- Nie wiem. Matmę.

- Yhym… To fajnie, a mieliście już repetytorium ze statystyki?

- Może, nie wiem. Zazwyczaj przysypiam na matmie.

- Ja też.

- To super.

- Zapomniałam zeszytu z szafki. Lecę!

Ona po prostu nie ma nawet ochoty, siły, na to, żeby starać się utrzymywać przy sobie przyjaciół. Nie cieszą ją żadne relacje, w każdej widzi szydercze uśmiechy oraz „małe przyjacielskie zdrady i rozstania”. Sparzyła się i dmucha na zimne. Robi to jednak zbyt mocno, gasząc każdą przyjazną jej osobę, która odchodzi, jak dym ze zgaszonej świeczki, a po niej zostaje tylko zapach, przesiąkający pamięć, tak jak ubranie.

Wendy to nie przeszkadza, choć czasem potrafi hamować płacz na ulicy, kiedy ma dosyć bycia odludkiem. Straciła przyjaciółkę tylko dlatego, że nie chciała oglądać facetów, gadać o facetach, plotkować i interesować się modnymi filmikami i artykułami w internecie. Że nie mogła codziennie chodzić na zakupy albo wolała McDonalda od kawiarni z modną kawą. To jest głupie według niej, więc tego wcale nie żałowała. Najbardziej ciekawiło ją… zastanawiało ją, jak to jest, że ludzie potrafią wykreślić kogoś, tylko dlatego, że nie podąża za tłumem. I jak potrafią taką osobę zmienić.

Kiedy na dwudziestominutowej pauzie mija ją grupa znajomych, przechodzą obok jak powietrze. Potem następni, następni i następni. Wendy wie, że znaczna większość tych osób, gdyby tylko podeszła i zaczęła rozmowę, na nowo ją polubiło. Wie o tym, ale nie zamierza niczego w kierunku odzyskania znajomości robić.

Skoro jej przyjaciele odrzucili ją przez bycie inną, przez niechęć do szkolnych liderek, przez zdolność do wsparcia przyjaciółki, przez własne zdanie- to ona nie chce również takich przyjaciół.

  

Gdy jesteś inny 

Twarze wyłaniają się z deszczu 

  

Maj był już pogodniejszy. Tak samo jak Wendy.

Jej inność dała jej wiele. Po pierwsze, wykruszyła znajomych na niby. Została przy niej Meryl, Thomas, Julietta, Angelina, Markus i Nadia. Inni trzymali się z daleka (ale tylko przez aurę respektu, której ona sama nie dostrzegała, ale która wytworzyła się wokół niej już dawno). Poza tym, przestała się przejmować opinią i zdaniem innych, stała się pewna siebie w każdej kwestii. I była nawet z siebie zadowolona.

- Wendy!

Wołanie wybudza ją z zamyślenia, w jakie popadła obserwując sylwetki przechodzące przez główny szkolny korytarz na drugim piętrze.

- Mordo, chodź tutaj!

Meryl stoi w połowie schodów, spychana przez uczniów. Tłum spycha ją coraz wyżej i wyżej, ale jeszcze widać jej machającą dłoń, blond loki i słychać krzyk:

- Wendy, no rusz się!

Brunetka podnosi się i niechętnie dołącza do ciemnej masy uczniów, którzy jak w transie wspinają się po schodach, na trzecie, ostatnie już piętro szkoły (ogromna wada wielkich szkół!). Kiedy tam dociera, na początku nie może jej wypatrzeć, ale kiedy dostrzega, podchodzi do Meryl i uśmiecha się szeroko.

- Hej, co jest?- pyta, na co Meryl wesoło wyrzuca ręce w powietrze.

- Idziemy dziś do kina? Proooszę, a potem możemy się przejść po centrum, wstąpimy do McDonalda, może jakiejś piekarni, kawiarni… poza tym, chciałam kupić sobie kostium na wakacje, a sama nie umiem wybrać. To głupie, nie lubisz sklepów!

Wendy uśmiecha się, poprawiając czarny plecak na ramieniu. Spojrzenie Meryl wierci jej dziurę w brzuchu, żądając jak najszybszej (i najlepiej twierdzącej!) odpowiedzi.

- Jasne. No, nie lubię sklepów, ale czasem mogę się rozejrzeć- odpowiada, szczerząc się szeroko.- Ale nie idźmy do McDonalda.

- Chcesz iść do kawiarni? Luzik, dla mnie bomba, ale…

- Nie, kawiarnie na ogół są drogie i poza tym nie lubię kawy- odpowiada, krzywiąc się znacząco, co Meryl kwituje wybuchem śmiechu i entuzjastycznym ściśnięciem jej za łokieć.

- No właśnie się zdziwiłam, przecież ty nienawidzisz kawy, ani czekolady na gorąco! I co bym ja z tobą miała w kawiarni robić? Chyba musiałabym ci zatkać nos sztucznymi kwiatkami z wazoników, żebyś nie czuła kawy. A karmić, karmiłabym cię cukrem!

- Dokładnie.- Wendy uśmiecha się sama do siebie. Nigdy nie sądziła, że tak znienawidzona kawa pozwoli jej w jakimkolwiek stopniu docenić innych.- Może po prostu wstąpimy do cukierni na lody albo jakieś szybkie zakupy w spożywczym i posiedzimy w parku, co? Możemy wejść na dach tego bloku na skrzyżowaniu Piątej Alei.

- O mamo, tak, kocham parki! Dachy jeszcze bardziej! A, Wen! Zapomniałabym.

- Hmmm? O co chodzi?- pyta, a jej usta rozciąga szeroki uśmiech. Jest piękna, kiedy się uśmiecha.

- Mój przyjaciel z Los Angeles dziś jest w mieście. Możemy go zabrać? Proszę, poznasz go i …

- Jeżeli jest przystojny, możemy go wziąć. Tylko wtedy obie kupujemy sobie kostiumy!- rzuca, rozbawiona proszącym wzrokiem Meryl, Wendy.

- Jasne!- śmieje się Meryl szturchając łokciem przyjaciółkę. Właśnie przerwał im głośny wrzask dzwonka. – Uciekam, bo mam biologię. Facet mnie udusi, jak się spóźnię setny raz z rzędu!

Meryl znika na schodach, a Wendy powoli, nie spiesząc się idzie do swojej klasy. Nie snuje się jak zjawa przez korytarz, o nie; jej kroki są pewne siebie, ona sama unosi wysoko głowę, patrząc przed siebie.

Rozmyśla, czy bardziej sobą była, kiedy przyszła do tego gimnazjum- roześmiana, radosna i zawsze uśmiechnięta; w trakcie- kiedy płakała co wieczór, desperacko zatrzymywała przy sobie już obcą osobę; na końcu,- kiedy była markotna, samotna i prawie nic ją nie cieszyło; teraz- kiedy czuje się jakby grała czyjąś rolę, ale ta rola zdaje się być dla niej przeznaczona i pewnie niedługo stanie się jej życiem, które pokocha.

Gdy jesteś inny 

Nikt nie pamięta twojego imienia 

Dwie postaci idą chodnikiem. Obcasy butów wybijają równomierną melodię, elegancką, ale też energiczną. Tup. tup. tup. Podeszwy uderzają o posadzkę, a właścicielki obuwia wesoło plotkują i rozmawiają na najróżniejsze tematy. Amanda odrzuca głowę do tyłu, nie z powodu wesołości, a jedynie żeby odgarnąć włosy z oczu. Grzywka jest coraz dłuższa, a nawet lakier nie chce trzymać jej na boku głowy.

I wtedy przystaje, bo dostrzega znajomą postać po drugiej stronie Piątej Alei. Janet też przystaje, ale zaraz ich marsz jest kontynuowany. Jednak spojrzenia obu dziewczyn nie ześlizgują się z tamtej osoby.

- Czy to nie Wendy?

- Tak. I Meryl.

- A ten chłopak to kto?

- Nie mam pojęcia. Pewnie kuzyn, bo za ładny na jej znajomego- dodaje, uśmiechając się szeroko, na co obie wybuchają śmiechem. Tak naprawdę ani jedną, ani drugą to już nie bawi.

- Głupia, nie mogą być spokrewnieni- karci ją Amanda, puszczając oczko i wykrzywiając usta w uśmiechu.- Geny te same, a jak zauważyłaś, on jest ładny.

Dziewczyny idą powoli przez Aleję, obie wpatrzone w obraz po drugiej stronie ulicy, na skraju parku. Meryl właśnie wskakuje na jedną z ławek, przykłada ręce do ust i coś krzyczy. Amanda nie słyszy co, ale sądząc po reakcji Wendy i nieznajomego, musiało to być coś śmiesznego, bo oboje zanoszą się śmiechem. Ten nieznajomy... Amanda jest pewna, że kiedyś go widziała. Marszczy brwi, ale nie może sobie przypomnieć skąd.

- Ha ha ha- komentuje ze sceptycznym uśmiechem.- Jacy oni są zabawni.

- Szaleni!...- podchwytuje Janet kręcąc głową.

- O, zobacz!- Amanda wskazuje palcem, na trójkę nastolatków.- Kupili sobie te kwiatowe wianki.

- To takie oryginalne. Teraz wszyscy takie mają.

Przyjaciółki idą przez chwilę równoległą ulicą, obserwując Wendy, Meryl i ich kolegę. Amanda w końcu go rozpoznaje, to przecież ten znajomy Wendy z obozu. Ten co mieszkał w Los Angeles, czy gdzieś... Nie ważne, kogo to obchodzi? Amanda ma to gdzieś, więc nie zawraca sobie tym głowy. Wcale a wcale...

Co chwila coś komentują, śmieją się i przedrzeźniają. Obie nie odrywają wzroku od nich i obie umieją coś powiedzieć na każdy temat.

- O, mogę się założyć, że jutro na naszym ukochanym blogu, w super opowiadaniu będzie coś z wiankami!

- Haha, racja!- podchwyca Amanda, klaszcząc w dłonie.- I pojawi się przystojny chłopak, który będzie ogólnie mega zabawny i totalnie super!- przedrzeźnia, nie zdając sobie sprawy, że Wendy nigdy nie używa takich słów. Ale cóż, spróbuj wytłumaczyć to takim osobom.

- Czekaj, aż nasza artystka zacznie go rysować- dorzuca Janet z jadowitym uśmiechem.- Bo ona ma przecież wieeelki talent, tyle osób polubiło jej stronę na facebook’u, to już sława!

Obie wybuchają śmiechem. Skręcają na następnej przecznicy, zostawiając Wendy i jej temat w spokoju. Przyjaciółki jednak, mimo że nie rozmawiają o brunetce i jej znajomych, nadal o niej myślą. Nie w pozytywnym znaczeniu, oczywiście, ale jednak. W głowie mają obraz jej uśmiechu, krzyczącej coś Meryl, śmiejących się i wesoło żartujących. Zarówno Janet jak i Amanda przypominają sobie szaleńczy śmiech Wendy sprzed chwili. I obie prychają zniesmaczone i z założenia nastawione do brunetki sceptycznie.

Oddalają się od parku, coraz dalej i dalej, pogrążając się w rozmowie o wakacjach i wyjazdach do ekskluzywnych hoteli, przystojnych Włochach, albo modnej opaleniźnie.

Żadna nie wie, że te tematy już dawno się znudziły, a rozmawiają o nich tylko dlatego, że na inne nie umieją. Żadna nawet się nie domyśla, że o wiele bardziej byłaby szczęśliwa, gdyby włożyła na głowę wianek, wskoczyła na ławkę w parku i odtańczyła taniec zwycięstwa, albo taniec deszczu… który jak na złość właśnie zaczął padać, niszcząc Janet i Amandzie fryzury i dobry humor.

Obie przyspieszają kroku, chcą jak najszybciej uchronić się przed maleńkimi kropelkami deszczu, które miarowo spływają z nieba. Biegną, a kawa chlupocze w kubkach na każdym ich kroku, aż w końcu Amanda się potyka i jej nowa bluzka zostaje zaatakowana przez ogromną brązową plamę, o smaku wanilii i cynamonu. Dziewczyna przeklina i zrozpaczona próbuje ratować swoją ukochaną bluzkę przed tą okropną kawą. A Janet zakrywając się od torebką kapuśniaczka truchta obok, poganiając brunetkę. 

Ludzie to są jednak dziwni.

Gdy jesteś inny 

Gdy jesteś inny 

Gdy jesteś inny