Zamek

Jeśli to czytacie to znaczy, że mi się udało.
Jeśli tego nie czytacie to znaczy... że mi się nie udało a wy i tak nie będziecie o tym wiedzieć :-)
Moje opowiadanie, pisane jakiś czas temu.
Polecam odsłuchać w trakcie czytania tego: TU KLIKAJ
*błagam, błagam, niech się uda...*

Za oknem błysnęło, a ja mimowolnie się skuliłam. Fałdy mojej sukni opadły na podłogę, a ciemne loki zasłaniały twarz. Zawsze się bałam burzy- sądziłam, że piorun może w każdej chwili wpaść do pokoju, zabić wszystko, co mu stoi na drodze. Jak seryjny morderca.

 - Maleńka, nie bój się. – Babcia wyciągnęła do mnie rękę. Bujała się na drewnianym fotelu na biegunach, z nogami przykrytymi kocem. Wstałam i podbiegłam do niej. Wpełzłam pod okrycie- było tam tak przyjemnie, ciepło. W taką pogodę trudno znaleźć miejsce, gdzie czułabym się bezpiecznie.

Rozległ się głuchy grzmot, ale ja już siedziałam na kolanach u babci.

Atłasowe zielone firanki były odsunięte na brzegi okna. Pięć żarówek w metalowym żyrandolu dawało lekko przyćmione światło, padające na ciemnofioletowe ściany, na których porozwieszano obrazy przedstawiające słoneczniki w brązowym wazonie, z żółtymi płatkami radośnie unoszącymi się w górę; kolejny pokazujący pęk krwistoczerwonych róż, porzucony na stole, osamotniony w swojej beznadziejności; puszysty kocur, z biało-karmelową sierścią, dumnie siedzący na krześle wybitym ciemnoróżową poduszką.

 Spojrzałam w okno, patrząc, jak srebrna błyskawica przecina ciemne, burzowe niebo. Żadnych gwiazd, tylko chmury. Czasem mówi się, że chmury to jak przeszkody, niepozwalające zobaczyć słońca, jedynej nadziei na szczęście. A gwiazdy to te mniejsze, pośrednie radości.
 Poczułam się taka mała i bezbronna. Właściwie tak się zachowywałam podczas burzy, ale tamtego dnia odczułam to wyjątkowo.

Popatrzyłam na ciemną noc. Granatowa zasłona, przetykana tylko od czasu do czasu srebrzystymi nićmi- błyskawicami spadającymi z nieba. Co jakiś czas był rozbłysk jasnego światła, a po chwili słyszałam głuchy grzmot, jakby galopujący po niebie i rozprzestrzeniający się we wszystkie strony.

 - Babciu? Opowiesz mi o tamtym zamku?

 Wskazałam na okno-  na stojące na skalnym urwisku ruiny wielkiego zamczyska.

- Tak, skarbie. – Babcia popatrzyła lekko nieobecnym wzrokiem. Chyba bardzo dobrze znała historię mieszkańców tego ponurego budynku… - Mieszkał tam kiedyś szlachcic, który uważał, że wszystko należy się jemu. Był samolubny i lubieżny, do tego niezwykle skąpy. Ale w końcu siły wyższe go pokarały.

 Zawsze mnie zastanawiało, czemu babcia nigdy nie mówiła o Bogu. Inne starsze panie ciągle gadały
 o Stwórcy, jaki to on dobry i hojny, a ona nic się nie odzywała, tylko uśmiechała swoim wyrozumiałym  i ciepłym uśmiechem. Miałam dopiero iść do podstawówki i się uczyć o Niebie, ale koleżanki mi już  o nim opowiadały. Jedyne co mnie trapiło, to to, dlaczego akurat babcia nie uczy mnie o Bogu. Inne tak robiły, a ona nie.

 -  Legenda głosi, że wysłały do niego wysłannika – ciągnęła babcia. - Boska istota próbowała przekonać dumnego dworzanina, że źle postępuje, ale ten na nic nie zważał. Zwołał nawet swoją armię i stanął przeciwko zesłanemu osobnikowi. Ten próbował go jeszcze nawrócić, ale szlachcic nie chciał nawet o ty słyszeć. Wyśmiał go, mówiąc, że tak głupiej istoty jeszcze nie widział. Stanęli do walki, wysłannik wezwał również swoją armię. Ci ludzie byli tak głupi, żeby bronić szlachcica, więc również po części byli odpowiedzialni za jego czyny. Wyobraź sobie, Kendro. Wszędzie trupy, martwe ciała, rozsypane po całym dziedzińcu, pole bitwy zalane szkarłatną krwią. Wrzask utrapieńców, którzy ostatnim tchem próbowali bronić swojego jakże głupiego pana. Szczęk mieczy, noży, świst strzał, przelatujących koło twojej głowy. Prawie czarne niebo, w które ulatywały dusze wojów. Wreszcie dumny pan, do końca swojego życia przekonany o swoich racjach. Krzyk jego serca, tak poranionego ostrymi kłami grzechu, które w sobie nosił. Umysł, przepełniony własną pychą i chciwością. Oczy, rozszerzone ze strachu przed sądem. Straszna walka, jaka się toczyła. Jego przerażenie na wieść o porażce, krzyk, przenikający kości i sprawiający, że serce bije szybciej, nagłe ukazanie się gwiazd na niebie, wskazujących na koniec, oświetlających krwawą scenę toczącą się na splamionej glebie. Głuchy szept ziemi, mówiący: „Jesteś nasz. Dusza nie, ale ciało tak”. Rozpaczliwa próba ucieczki, uniknięcia przeznaczenia. Starania odwleczenia strasznego końca życia marnego śmiertelnika, a potem jego męka w trakcie śmierci. Jęk, niosący się głuchym echem po górach, odbijający się od pni drzew, lecący z prądem strumyka, przez który wszystkie żywe istoty zamierały, nasłuchując. Srebrne błyski leżących mieczy, kolorem zbliżone do odłamków księżyca, świecącego w pełni w tamtą noc. Jasna tarcza na niebie, jak twarz, patrząca z góry na walkę, rozpaczliwą ostatnią próbę ocalenia. Widząca krew, która rozlewała się po ziemi, wsiąkając w nią. I ostatnie, bezwładne ciało, upadające na podłoże. Poplamiony krwistą czerwienią strój, ubrudzony ziemią z rozcięciami. Śmiertelnie blada twarz, szeroko rozwarte oczy z mglistym spojrzeniem.

 Piorun uderzył w piekielny zamek. Rozległ się głuchy grzmot. Mogłam przysiąc, że słychać w nim setki jęków dusz.

 Tak, oczywiście zdaję sobie sprawę, że takich rzeczy się dzieciom nie opowiada xD Ale nevermind- wyjątkowe dziecko ^^