Spowiedź zdrajczyni

Napisałam wierszyk ;p

Pierwszy wiersz, jaki w życiu napisałam, nigdy więcej czegoś takiego się nie tknęłam. Nie wiem co mnie zainspirowało. Chyba po części ostatnia praca Jane oraz pewna lekcja w szkole (tak, też w to nie wierzę, że cokolwiek stamtąd na coś się przydało...). Ale takowe 'coś' powstało.

Z dedykacją dla Jane - nie wiem czy to tu przeczytasz, ale i tak ci dedykuję :)

Dla mojej Mendy, bo podobno jest moją zaginioną siostrą bliźniaczką (PS ja bym cb nigdy nie ratowała; zapomnij o takim poświęceniu! :* )

Oraz dla Piper i carmelka, bo dzięki Wam mam wiele powodów by być szczęśliwą.

Muzyka? Czemu nie ;): TUTAJ. Nie każdemu dany klimat piosenki podpasuje do tekstu, ale według mnie jest całkiem okay :) Nie trzeba włączać to tylko sugestia ;p

Wasza Ann ;D

Spowiedź zdrajczyni

Wielcy bohaterowie, wspaniali wodzowie

Szli walczyć, maszerowali po chwałę

Miliony istnień się o nich dowie

Bo w chwili ostatniej sięgnęli po wieczną sławę.

Stojący w grupie, naprzeciw wroga

Każdy z nich w sinych dłoniach ściska broń

Na twarzach, w oczach wypisana trwoga

A wokół roztacza się już śmieci woń

Gdy teraz o nich mówimy są bohaterami

Herosi, którzy by bronić innych żyli

Lecz mówiąc między nami

Czy chcieli i czy od zawsze tacy dzielni byli?

Wróg patrzy im prosto w oczy

I tak naprawdę każdy z nich nie chce tu być; każdy się boi

Śmierć za kilka chwil pomiędzy ich odziały wkroczy

W swoich niewyrazistych i obojętnych objęciach na zawsze ich ukoi

Herosi, dzieci; każdy niewinny

A próbują walczyć, próbują żyć

Lecz każdy chce żeby to nie on, lecz inny

Dziś upadł i na polu bitwy wśród zwłok zaczął powolnie gnić

Słyszysz historie pozostawiające ich dusze bez cieni

Opowieści o ich odwadze, niezłomnej wierze

O szczerości, wartościach, prawdzie i nadziei.

A tak naprawdę każdy chciał drugiego, zamiast siebie, złożyć w ofierze

Zginąć nie jest sztuką, okoliczności sprawiają, że umierali w chwale

Byli w dobrym…nie, raczej w złym miejscu, w złej chwili

W miejscu gdzie nie powinno być ich- nikogo- wcale

A jednak stali tam, ginęli- tam byli

Nie przeczę- życie swe poświęcili na wojnie

Odeszli broniąc innych- również samych siebie

Lecz dla mnie…Nie, ja nie mogę tak pisać spokojnie

Bo ja tam nie byłam; bo ja bronić chciałam tylko Ciebie

Nie mam prawa pomniejszać ich poświęcenia i heroizmu

Nie mam prawa napisać, że zginęli głupio, że się bali

Prawda ukryta powinna być pod warstwą idealnego męstwa

Co z tego, że każdy chciał uciekać, że wszyscy tam byli za mali?

To oni trwali razem, rzuceni prosto w szpony potworów

Nie mieli wyboru- ostrza dosięgły ich ciał

I każdy, nawet uciekający obecnie, jest odbiorcą wojennych honorów

Choć przeżyć i być, to jedyne czego chciał

Czym dla nich ten honor, czym dla nich historie?

Jeżeli kości każdego teraz leżą pod warstwą ziemi

Zginęli, lecz wygrali? Ja wolę teorie

Że zostali przez życie na zagładę wystawieni

Wybaczcie mi proszę, moi polegli przyjaciele

Że nie stałam przy was, że nie chciałam obok was zginąć

Bo sądziłam, że ten żywot wymaga ode mnie zbyt wiele

Chciałam, by Atropos mojej nici pozwoliła dalej płynąć

Oskarżcie mnie o zdradę, tchórzostwo, brak honoru

Nie dbam o to, nie zrobi mi to nic

Dla mnie ważne było, żeby wrócić do domu

I razem z Siostrzyczką, jak najdłużej żyć

Dwie siostry, które mają tylko siebie

Ona nie dałaby rady beze mnie, nieporadna, za młoda

A ja, nie wybaczyłabym nigdy jakby ona była w Niebie

Ogarnęłaby mnie rozpacz, strata i wiecznie wyrządzona szkoda

Nie patrzyłam na oddanie, wobec ojca, wobec bogów

Nie szukałam w swym sercu żadnych wyrzutów sumienia

Ja nie mogłam pozwolić by widzieć, jak nad moim, jednym z grobów

Jej serce w szczerą rozpacz się zmienia

Tak samo dopuścić do losu podobnego nie dałam

Tyle żebym to ja widziała; bym patrzyła jak ona umierała

Celem moim głównym było ochronienie osoby, którą kochałam

Nie była gotowa, za mała, zbyt czysta; zabić jej nie dałam

Z tamtych dni, każdy żołnierzyk był za młody, nikt na śmierć nie zasłużył

Myślałam kiedyś, że będę gotowa bronić każdego

Lecz przyparta do ściany, tylko jedna była myśl mojej duszy

Że najważniejsza jest ona; nie uratuję wszystkich od złego

Nie mogłam pozwolić, żeby w tym uczestniczyła

Za bardzo kochałam szczęście i beztroskę na jej siedmioletniej twarzy

Przysięgłam sobie, że zrobię wszystko, żeby tego nie zobaczyła

Bo do tej pory uśmiech na jej ustach i spokój w sercu mi się marzy

Maleńka moja, mam nadzieję, że zrozumiesz

Dla moich postępków, zdrady i kłamstwa będziesz wyrozumiała

Liczę że siostrzane uczucie i egoistyczną potrzebę miłości zaakceptujesz

Bo tylko ciebie mam, miałam i będę miała.

Z miłości do Ciebie, Królewno moja najukochańsza

Opuściłam przyjaciół, dumnych i otoczonych sławą herosów

Który legli bez ducha a obok nich ich pęknięta tarcza

Kiedy słychać było wrzaski, ryki i ostatnie wołania zachrypniętych głosów

Zostawiłam na szańcach wojny każde poprzedniego życia wspomnienie

Zostawiłam przyjaciół, chwałę, heroiczny żywot i takie też umieranie

Zostawiłam cnoty bohatera, bo nie wierzyłam z pozytywne tamtej walki zakończenie

A wszystkie ordery na nic mi, ważniejsze dla mnie jest Siostry posiadanie.

Nazwij mnie tchórzem- przyznaję stchórzyłam

Ale życie Siostry ocaliłam, co zawsze dla mnie najważniejsze będzie

Nazwij mnie zdrajczynią- ja nie przeczę- zdradziłam

Ale zauważ, że Kloto dwa razy nici takiej samej nie przędzie

Siostrzyczko moja, ty mi wybaczysz

Zrozumiesz, że tego dnia jedyne co widziałam to twoja drobna postawa, za duży miecz i zbroja

A ja widziałam terror wroga i bałam się, że ty też zobaczysz

W twoich oczach mogły umrzeć od razu dziecięce marzenia, nie byłaś na to gotowa

Nikt nie jest gotów, pewnie ktoś z was mi wypomni

Starsza siostra czuje jednak tylko troskę i miłość pełną myśli zaborczych

Wie, że taka kruszyna, nigdy tego nie zapomni

Krwawych kwiatów, śpiewów spiżu, pełnego agonii tańca walczących

Pochłonęłyby ją symfonie, stworzone przez ślepego Tanatosa

A wtedy jedyne co bym zrobiła to płakała i stała, z przerażenia blada

Obserwując z bezsilnością, rozpaczą i histerią, jak unosi się czarnej śmierci kosa

Jak zabiera Radość Mego Życia, kiedy moja Mała ucieka z tego świata

Największe obrazy, obelgi i wyzwiska zniosę, wiem, że nikt mnie sławą nie obdarzy

Za to rano czuję na policzkach słońca blask, widzę piegi na siostry polikach

Cały dzień słyszę jej śmiech, cały czas patrzę na radość dziecka, które śni i marzy

A wieczorem czuję bicie jej serca, gdy przytula się, jak opowiadam jej bajkę o smokach i księżniczkach

Niczego nie żałuję, brak podań i legend o moim heroizmie przeboleję

Wystarczy mi widok wesołych błękitnych oczu

Zamiast leżeć w ziemi razem z Moim Szczęściem, razem z nią dziś śmieję

A nie kwiaty znoszę, na płyty siostrzanego grobu.

Dziwna dedykacja, bo na końcu: 

Dla mojej siostry- nigdy bym cię nie zostawiła.